Ktoś otwiera futerał.

To Ona.

Patrzy na mnie jak zawsze,

zmartwiona.

Chyba chce, bym nie wiedział,

normalne.

Lecz ja znam Ją, Jej losy

fatalne.

Czasem On przyjdzie za Nią

a wtedy

w Niej nie widać już smutku

i biedy.

On otwiera futerał.

Wyjmuje

swoje skrzypce, a ja się

raduję.

Ona stroi mi struny,

próbuje,

„jeszcze nie” stwierdza, On

przytakuje.

Kiedy stroi od nowa

On patrzy.

Teraz głos mój jest lepszy,

jest gładszy.

Potem On stroi swoje

z miłością

a me serce buzuje

zazdrością.

Grają razem cudowną

muzykę.

Grają samą, najczystszą

klasykę.

Czasem jednak Go nie ma

i Ona

Jego skrzypiec jest niemal

spragniona.

Cóż ja mogę powiedzieć,

kochanie,

krzycz, a może usłyszy

wołanie.

Julia Lindner, Grzmiąca 2017